Al enkele jaren ben ik geïnteresseerd in de mogelijkheid van een poëzie die zichzelf kan vermenigvuldigen en dan bij voorkeur ad infinitum, een proces waarin (bijna) vanzelf wonderlijke, semantische structuren ontstaan, zonder dat een dichter een zichtbare auteurspositie inneemt. In deze poëzievorm wordt een stel formele regels recursief toegepast op een brontekst.
         Zo kan bijvoorbeeld de deelnemende schrijver of schrijvers worden gevraagd achtereenvolgens definities te formuleren van woorden in een zin, alle context buiten beschouwing latend. Er ontstaat een nieuwe, langere zin. Op die zin wordt hetzelfde procédé weer toegepast. Het betreft dus systematische taaluitbreidingen en manipulaties volgens een vast stramien. Een kleine aanpassing van de regels leidt tot radicaal andere gedichten. Dankzij de samenwerking met beeldend kunstenaar Douwe Mulder is een klein ouevre ontstaan. Wij hebben dit ouevre 'procedurele poëzie' gedoopt en op diverse locaties voordrachten gehouden van gedichten in deze poëzievorm.

Gaandweg ontstond het idee om middels computerprogramma's en door het automatisch te laten raadplegen van online bronnen, de mens geheel uit de procedurele machine te verwijderen en zo dichterbij het doel van een poëtisch perpetuum mobile te geraken. Op het ogenblik ben ik samen met Matthijs Ponte aan de slag om dit project te verwerkelijken. Wij hebben in de zomer van 2013 onze eerst Twitter dichtbot geschreven, @Thepostpoet die volgens procedurele methodes te werk gaat.